علی معلم دامغانی (۱۳۳۰)، شاعر است و در این مجموعه گزیده اشعار او توسط محمد نورالهی (۱۳۵۹) و سید ابوطالب مظفری (۱۳۴۴) گردآوری شده است.
علی معلم دامغانی شاعرِ شگردهای نو در قالب‌های کهن شعر فارسی است. صورت کامل شعر او در قالب مثنوی رخ نموده است. هم از این روی در این گزیده، تکیه بیشتر بر این قالب است، به‌گونه‌ای که تقریباً همه مثنوی‌های شاعر ما را در آن می‌توان یافت. البته رویکرد تازه شاعر به ترانه‌سرایی که حاصل آن ترانه‌های ماندگار است، نیز از نظر دور نمانده است. امتیاز مهم این کتاب، گره‌گشایی‌های بسیاری است که در شعرهای دشواریاب علی معلم صورت گرفته است و مهم‌تر این که شماری از این گره‌ها به مدد خود شاعر و طبق یادداشت‌هایش بر کتاب حاضر، گشوده شده است. افزون بر این، همه کتاب به رؤیت ایشان رسیده است.
در یکی از سروده‌های این مجموعه می‌خوانیم:
«کلیله گفت که شب با کران نخواهد شد
عروس خطّۀ خاور عیان نخواهد شد
ستاره گیر به بوک و مگر فرو مانده است
ستاره سر زده، لیکن سحر فرو مانده است
سحوریان هله و چون‌وچند بس کردند
دُهل‌زنان‌ِ حصار بلند بس کردند
ز نفخه قُمریَکان در قفس فروماندند
به بام، نوبتیان از نفس فروماندند
نواگران‌ِ کش‌آواز از سخُن خفتند
ز نوحه زنجره‌ها بر چناربن خفتند
ز بانگ صبح، خروسان‌ِ ده خَمُش ماندند
مسافران سحرگه به خواب خوش ماندند
ز جان پاک سحر گرچه رنج شب دور است،
سپیده دیر کشید، آفتاب رنجور است
***
کلیله گفت: سحر راه با کران برده است
مگر که شنزبه‌مان این زمان گمان برده است
هلا کجاست که خورشید زین کند یحموم
به تیشه ریشۀ ظلمت برآورد زین بوم...»
