«آسمانی فکر کن» بیش از آن که یک غلیان معمول شاعرانه باشد اثری «معناگرا» و «معناگستر» از یک مدرس دانشگاه است. شاهین زراعتی رضایی، پس از سال‌ها دغدغه علمی و پژوهشی، به بهانه‌ای پی می‌برد که جنبه‌ای پنهان در درون خود را فقط با زبان شعر می‌تواند بازگو کند و تاکنون زبان آکادمیکش از بیان آن عاجز بوده است.
با این اشعار می‌توانید احساس لذت بخشی را تجربه کنید. می‌توانید با «مترسک» بخندید، با «مادر» اشک بریزید، با «مردم نهال باغ خدایند» سبز شوید، با «بازی سرنوشت» امیدوار گردید، با «پسرک» ذوق کنید، با «کلید» کشف کنید، با «رهگذر» حرکت کنید، با... و در کنار این احساس سرخوشی، همینطور که پیش می‌روید در می‌یابید جنس اشعار با آنچه غالبا تجربه کرده‌اید فرق دارد و در پایان، شاید کم و بیش دنیا را مهربان‌تر ببینید.
