مجتبی بزرگ علوی (۱۳۷۵– ۱۲۸۲)، از مشهورترین نویسندگان چپ‌گرای ایران است.
نام کتاب به شمار کسانی اشاره دارد که در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و محاکمه و به محکومیت‌های متفاوت زندانی شدند و در رأس آنان «تقی ارانی» قرار داشت.
بزرگ علوی که خود یکی از پنجاه و سه نفر و به هنگام بازداشت معلم بود، ضمن روایت رویدادهای واقعی با هنر نویسندگی داستانی شیرین و جذاب و خواندنی پدید آورده است.
وی در سه فصل این کتاب به شرح احوال و حوادثی پرداخته که از زمان بازداشت تا لحظه آزادی در ۲۵ شهریور ۱۳۲۰ شاهد آن بوده است.
سرتاسر کتاب پر است از شرح برخوردهای توهین‌آمیز و خشونت‌بار مأموران اداره سیاسی با دستگیرشدگان که تصویری از فضای اختناق دوران دیکتاتوری رضا شاه به دست می‌دهد.
نویسنده در وصف رفتار زندانبانان اظهار می‌دارد که آنچه در زندان تحمل‌ناپذیر بوده و هر روز و هر ساعت تکرار می‌شده و با همه عادی شدنش درون او و هم زنجیرانش را به شدت به درد می‌آورده، توهین بوده است.
