گِل

دیوید آلموند (۱۹۵۱)، نویسنده انگلیسی‌ برنده جایزه هانس کریستین اندرسن است. به عنوان مارکز ادبیات کودکان و نوجوانان معرفی شد که آثارش دارای جنبه‌های هستی‌شناسانه و فلسفی است. «گل» داستانی بلند و سوررئال و دارای درون‌مایه قوی فلسفی است. این اثر همچنین به لحاظ زیست‌محیطی، جامعه‌شناختی، فلسفی، روانشناسی و ... دارای ابعادی گوناگونی است. «گل» موضوعات مختلفی را دربرمی‌گیرد: زندگی و مرگ، استمرار زندگی پس از مرگ و شناسایی انسان به عنوان اشرف مخلوقات. مساله این رمان تضاد بین هستی و نیستی یا به عبارتی زندگی و مرگ است که در قالب گفت‌وگوهای شخصیت‌های رمان شکل می‌گیرد. آلموند این تضادها را در گزاره‌های مختلف همچون زندگی و مرگ، سختی و آرامش و ... مطرح می‌کند و در نهایت به غلبه امید و ناامیدی می‌انجامد. این رمان تعلیق دلنشینی دارد و داستان حول دو محور دورانی و افقی شکل گرفته است. در محور دورانی آلموند با خلق مجسمه‌ها به مساله‌ای هستی‌شناسانه می‌پردازد و در محور افقی سیر آفرینش را در روندی تکاملی مطرح می‌کند. کشمکش شخصیت‌ها در قالب دیالوگ‌ها و نیز با مطرح کردن دو محله مختلف شکل می‌گیرد و استفان، گرچه شک‌هایی را مطرح می‌کند در نهایت به یقین انتقادی می‌رسد. «گل» را می‌توان پاسخگوی نیازهای جامعه فعلی به لحاظ روانشناختی ارزیابی کرد؛ جوانانی که دچار سرگشتگی روحی و فکری‌اند و نمی‌دانند با این وضعیت چه باید بکنند. آلموند این سرگشتگی را با ترسیم هیولاهای درونی و برونی در دل داستانش گنجانده است. آلموند در زمره نویسندگانی است که معتقد است شک، به ویژه شک دوران نوجوانی نباید در میان آثار نوجوانان مغفول بماند و از نوشتن داستان‌هایی که در آن بچه‌ها در زرورق پیچیده می‌شوند به شدت خودداری می‌کند. برخی منتقدان معتقدند کتاب‌های آلموند تحت تاثیر دنیای فعلی ما نوشته شده است؛ بچه‌هایی که برای مطرح کردن خود حاضرند با داعش همراهی کنند. استفان کتاب «گل» شخصیتی است که از قدرت هیپنوتیزم زیادی برخوردار است و می‌کوشد به واسطه همین قدرتش به قدرت مطلقه تبدیل شود اما در پایان کار این شخصیت در سیاهی گم می‌شود.