ژیل لوروا (۱۹۵۸)، نویسنده فرانسوی برنده جایزه گنکور ۲۰۰۷ است.
او پس از گرفتن دیپلم و ورود به دانشگاه، تحصیل را رها می‌کند و به سفر و ادبیات ژاپن روی می‌آورد و به تنهایی، به مطالعه آنها می‌پردازد.
در آثار پرشمار خود، بخش بزرگی را به بیان زندگی‌اش اختصاص می‌دهد تا به‌قول منتقدان، مسیر زندگی خود را در میان قرن بهتر به مخاطب بنمایاند.
پدر از صحنه نمایش‌های او غایب است و مادر نقشی پُررنگ و دوست‌داشتنی دارد.
یکی از آثار او، «مامان مرده»، در ۱۹۹۰ به‌عنوان یک اثر منقلب‌کننده مورد توجه بسیارِ منتقدان قرار گرفت.
او در این کتاب، به توصیف آخرین لحظات زندگی مادرش می‌پردازد که بر اثر سرطان سینه درگذشت. این اثر چندین بار تجدید چاپ شد.
دنیای هر یک از رمان‌های او آمیخته‌ای از لطافت و خشونت است و فرصتی برای به نمایش کشیدن رنجی درونی فراهم می‌آورد.
لوروا در سال ۲۰۰۷، دوازدهمین رمان خود، «آوای آلاباما»، را منتشر کرد که در آن با آمیختن عناصر بیوگرافیک و خیالی، زندگی زلدا فیتزجرالد را به تصویر درمی‌آورد.
ناشرش، این کتاب را «رمان بزرگ امریکایی» او نامید.
نویسنده در رمان خود بر طغیانگری‌ای انگشت می‌گذارد که به نظر او عامل اصلی تقدیر این زن با سرنوشتی غیرعادی است.
ژیل لوروا به خاطر این اثر نامزد ۴ جایزه بزرگ ادبیات فرانسه در سال ۲۰۰۷ شد: گنکور، فمینا، رنودو و مدیسیس.
او تحسین و ستایش اعضای آکادمی فرانسه را به خاطرِ سبک درخشان نوشتار به خود اختصاص داد و دست‌آخر بالاترین جایزه، گنکور، را دریافت کرد.
