محمّدباقر میرزا خسروی(۱۲۵۱-۱۳۱۶) نویسنده و از نوادگان فتحعلی شاه قاجار است.
برخی کتاب شمس و طغرا را نخستین رمان تاریخی فارسی میدانند. نثر این کتاب، از سویی ادامهی داستان عیّاری فارسی مانند سمک عیّار و امیر ارسلان است و از سوی دیگر، از رمانهای الکساندر دوما و جرجی زیدان متأثر شده است. هم از اغراقهای آن قصّهها نشان دارد و هم از حادثهپردازیهای محصور در چارچوب طرحِ این رمان.
موضوع کتاب مربوط به دوران بیست و چهار سالهای از قرن هفتم و مصادف با دوران پرآشوب مغول و حکومت مهدعلیا آبش خاتون است، و با اینکه زمینهی اثر، تاریخی است، مؤلف آن را با روایت داستانی عاشقانه و گیرا، که سرشار از ماجراهای هیجانآفرین است همراه کرده است. قهرمان اصلی این رمان، شمس یا شمسالدین یکی از شاهزادگان خاندان اتابکان فارس است که دلدادگی شورانگیز او به دختر امیر مغول، التاجو بهادر، و مخالفتش با سلطهی مغول بر ایران باعث ایجاد صحنههای پرهیجان احساسی واجتماعی شده است.
خسروی در بیان کیفیت تصنیف این داستان میگوید: «این کتاب، تاریخ مجملی است از وقایع بیست و چهار سالهی فارس در زمان پادشاهی آبش خاتون، آخر اتابک از سلسهی سلغریان...».