سالومون نورثاپ (۱۸۰۸ -۱۸۶۳؟) یک سیاه‌پوست آزاد ساکن نیویورک و فرزند یک برده آزاد شده است.
نورثاپ در مزرعه پدرش کار می‌کرد و زمانی که کانال «شامپلین» بین «فورت ادوارد» و رود «شامپلین» در حال تعمیر بود، در آنجا مشغول کار شد.
او همان زمان برای انتقال کلک‌های چوبی بزرگ از رود «شامپلین» تا «تروا» چند قرارداد بست. زمانی که «آن»، همسر نورثاپ، در یکی از هتل‌های بزرگ «ساراتوگا اسپرینگز» در« نیویورک» کار پیدا کرد، خانواده به «نیویورک» نقل مکان کرد. نورثاپ، در آنجا به عنوان موزیسین مشغول کار شد.
در ۱۸۴۱ دو مرد سفیدپوست، با یک پیشنهاد کاری خوب، نورثاپ را راضی کردند همراه آنها به «واشنگتن دی‌سی» برود اما در آنجا او را ربودند و به «نیواورلئان» بردند، جایی که نورثاپ به عنوان برده فروخته شد.
نورثاپ ۱۲ سال بعد را، در یک مزرعه پنبه، در «لوئیزیانا» بردگی کرد، تا اینکه بالاخره دوستانش در «ساراتوگا» باعث آزادی او شدند.
نورثاپ، در ۱۸۵۳ خاطرات خود را از آن دوران پرعذاب، در قالب کتاب منتشر کرد و کتاب او مورد حمایت طرفداران الغای بردگی قرار گرفت. نورثاپ سپس با فعالان «جنبش آزادسازی بردگان» همراه شد و به برده‌های فراری کمک کرد تا در شمال شرقی امریکا و کانادا، آزادانه زندگی کنند اما او حول و حوش ۱۸۶۳ در اوج جنگ داخلی، از انظار عمومی خارج شد و دیگر کسی چیزی از وی نشنید.
از روی کتاب وی فیلمی نیز با نام «۱۲ سال بردگی» محصول ۲۰۱۳ به کارگردانی استیو مک‌کوئین ساخته شده است.
حتی در پایان فیلم «۱۲ سال بردگی»، نوشته شده: «سالومن نورثاپ احتمالا بین سال‌های ۱۸۶۳ تا ۱۸۷۵ از دنیا رفت. تاریخ دقیق، محل و نحوه مرگ او مشخص نیست».
