احمد شاکری (۱۳۵۳) نویسنده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«سقوط مدام برف‌های آب‌گرفته بر کف حیاط آغاز شده. طنین از هم پاشیدگی‌شان در سرم می‌غرند. به در می‌زنند. کنده‌های سردِ زانو را به سینه کشیده‌ام. پیشانی‌ام بر طاق زانوها می‌رود؛ چون طفلی در تاریکخانه بطن مادر. بهلول در را باز می‌کند. عبا را بر سر کشیده است. ساق‌هایش از زیر بال‌های عبا بیرون افتاده است. پاچه شلوارش را تا زانو بالا زده است. پای برهنه‌اش را چند بار جا‌به‌جا می‌کند. برف‌ها می‌ریزند، اما اروسی از پایش کنده نمی‌شود. می‌نشیند. اروسی‌ها را پای دیوار تکیه می‌دهد. داخل می‌آید. می‌گوید از ساعتی قبل چند بار از بیرون دق‌الباب کرده که جوابی نداده‌ام و برای همین منتظر مانده تا بیدار شوم. می‌گویم حالم مساعد نیست. کابوس می‌بینم. در بیداری در هراس خوابم و در خواب از بیداری بیمناکم. از طرفی مادر پیر و برادر کورم در لواسانات متنظر خبری از آقاجان هستند و من در این ایام هیچ کاری را برای گشودن این گره پیش نبرده‌ام.
زیر چشمی نگاهم می‌کند و دعا می‌کند این پریشانی‌ها مرتفع شود.»
