فرید حسینیان تهرانی (۱۳۵۶)، نویسنده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«همه‌جا ساکته. همه‌چی آرومه و بی‌حرکت. تاریکه. شبه... همه خوابیده‌ن. لحاف رو تا زیر چشمام بالا کشیدم و زل زدم به دو تا چشم برّاق تو تاریکی کنج اتاق: یه فاصله‌ای هست بین کمد و پنجره که فرورفتگیه... همون‌جا وایساده همیشه... می‌خوام مطمئن بشم امشب باهام کاری نداره وگرنه خوابم نمی‌بره!... خیلی وقته حواسم بشه: امشب انگار نمی‌خواد کاری بکنه: قلبم که تند می‌زد آروم‌تر شده، چشمام داره سنگین می‌شه... یکهو نوری از بیرون می‌تابه رو صورتش ــ برقه انگار، تا می‌آم تمرکز کنم باد می‌افته توی پرده و می‌کشه رو صورتش... همزمان با افتادن پرده از روی صورتش، صدای رعد می‌آد و من جیغ خفه‌ای می‌کشم. باز سعی می‌کنم تو چشماش زل بزنم تا بفهمم قصدش چیه، باید از حرکت بعدی‌ش خبردار بشم و سریع عکس‌العمل نشون بدم!
می‌تونم از چشماش بفهمم کی وقتشه فرار کنم اتاق مامان اینا... تاریک و ساکت شده دوباره، نمی‌تونم چیزی رو تشخیص بدم، باید تا برق بعدی صبر کنم ــ انگار یک ساعت طول می‌کشه! اون چرت کوتاه تمرکزم رو به هم زد... دوباره برق می‌زنه...
کنج اتاق روشن می‌شه ولی چشماش پیدا نیست... انگار رفته! نیم‌خیز شدم تو تختم نشستم تا دقیق‌تر ببینم اما چیزی معلوم نیست... یه‌کم خیالم راحت شده اما می‌خوام برم اون گوشه رو از نزدیک بگردم ببینم واقعاً رفته یا نه...»
