ناتاشا امیری (۱۳۴۹)، نویسنده است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«تاریکی لبه میزْ اسباب‌بازی‌های فربد و نقش و نگار قالی را می‌سایید و به نورِ ماه می‌رسید که با سایه نرده‌های پنجره بدنِ نیمه‌جان پری را تکه‌تکه کرده بود. تصاویر ذهنش توی هم فرومی‌رفتند؛ در نمایشی محلی، دیوهای شاخ‌دار سرها را از شکاف پارچه سفید بیرون آورده بودند. مهوش، به شکل نازخانم، از دست مراد در نقش غولِ چماق‌به‌دست که تنوره می‌کشید به پیربابو با لباسی کلوش پناه می‌برد که صورت اسکندر را داشت. غول و پیربابو کرکری می‌خواندند و مهوش دامن پرچین را با صدای سرنا جمع و باز می‌کرد.
پوراندخت درِ خانه را باز کرد و پایش به بندِ ساک پری گرفت. کلید برق را زد و سویچ را روی میزِ کنار تلفن انداخت. به آشپزخانه رفت و شعله زیر کتری را که بدنه‌اش سیاه شده بود خاموش کرد: اگه نمی‌اومدیم باید فکر پول بیمه آتیش‌سوزی می‌افتادیم.
روفیا در شب عروسی‌اش، با دگمه‌ای، لامپ‌های رنگی کوچک آویزان از موها را خاموش و روشن می‌کرد. برگی مثل پنجه با سایه‌ای سیاه روی صورت سرخاب سفیداب‌زده‌اش افتاده بود. خندید: کچوکچو.
در کوچه‌ای خاکی، با خانه‌هایی دخمه‌مانند، دری مستطیل با نور زرد میان تاریکی بزرگ می‌شد. بوی نفتالین پالتوپوست می‌آمد و دستی از پلکانی پرپیچ و خم پایین می‌کشیدش. از کنده هیزم آتش زبانه می‌کشید. ترس از مجازات گناهی را داشت که یادش نمی‌آمد انجام داده باشد. گاوی با شاخ به دیوار کاهگلی کوبید.
روفیا خواند: یاری که منو نخواد آتیش به جونش.
و خواست کار عجیبی را تنهایی با او انجام بدهد».
