جین آستن (۱۸۱۷-۱۷۷۵)، نویسنده انگلیسی است.
در بخشی از این رمان می‌خوانیم:
«ماریان با قلبی انباشته از هیجان که بیانگر نزدیکی به بارتون بود، وارد خانه شد، و هنوز پنج دقیقه از ورود او نگذشته بود که دوباره بدون آن‌که کسی متوجه او باشد از خانه فرار کرده و از لابلای بوته‌های سبز، که طراوتی تازه به دست آورده بودند، فاصله‌ای قابل‌توجه را پیمود، در حالی که سایر همراهان او سرگرم کمک به شارلوت بودند که فرزندش را به خانم خانه نشان می‌داد.
چشمان ماریان از آن‌جا روی جاده‌ی عریضی خیره ماند که دهکده را به قسمت جنوب شرقی متصل می‌ساخت و امکان دست‌یابی به افق آن سوی تپه‌ها را در برابر دیدگانش فراهم می‌ساخت، و تصور نمود که از فراز آن تپه‌ها منطقه کامب‌مگنا ممکن است قابل مشاهده باشد.
در آن لحظات ارزشمند و درماندگی بی‌ارزش از آمدن به کلولند که پریشانی‌اش را سبب گشته بود، اشک‌آلود گشت و همچنان‌که از مسیر جداگانه‌ای به منزل بازمی‌گشت، تمامی آن امتیازهای شادمانی و آزادگی دهکده را احساس نمود، آن احساس آزادگی از یک ناحیه به ناحیه‌ی دیگر و آن انزوای بی‌مانند را که تصمیم گرفت در خانه‌ی پالمر همه‌ی روزها و ساعت‌هایش را، در آن انزوای مخصوص به خود تا افراط سپری سازد».
