زری داشت از ماشین پیاده می‌شد. قفل درها را زد. تقی خورد کلیدها. کیف روی دوش انداخته‌بود و داشت به سمت دره باریکه‌ی درکه راه می‌رفت. کفش‌های پاشنه بلند قرمزی پاش بود. به سختی می‌شد با آن ارتفاع راست ایستاد. مچ پاش در هر بار راه رفتن پیچ می‌خورد. عینک بزرگ قاب سفیدی را به چشم‌های مکعبی‌ش آویخت، عینک صورتش را تا نصف پوشانده بود. شبیه هیچکس نبود. شصت سال پیش کسی خبر از سرنوشت معجزه آسای میدان انقلاب را که امروزه ساکنان شهر آن را این گونه می‌بینند تصور نمی‌کرد. جرات نمی‌کرد پیش‌بینی کند. تاریخ را کسانی که گل‌آلود بودن این خیابان‌ها را دیده است می‌تواند به قلم بیاورد. آن‌هایی که سرد و گرم خیابان‌ها و کوچه‌های کاه و گلی‌اش را دیده اند.
– با توام کامران. کجایی؟
- درکه.
– چی.....؟؟؟
زری برگشت عقب. بیا دیگه عزیزم. با من بود. صدا رفت آن طرف گوشی. زری شنید. مطمئن بودم شنید که کسی مرا صدازد بیا دیگه عزیزم. تلفن را قطع کردم. سرازیری درکه را پائین رفتم. زری ایستاد نگاهم کرد. من خودم را گم کردم. راهم را گم کردم. زری را هم. دست به جیب بردم. یکی از آن قرص‌های آبی‌رنگ ریزدانه را از پوستش کندم. گذاشتم روی زبان. مکیدمش. تلخیِ طعم تندش آب بزاقم را پراند. دست‌هام را گذاشتم توی جیب شلوار. با هرگامی که برمی‌داشتم استخوان‌های پایم می‌شکست. صدای به‌هم خوردن یا نه، صدای سائیدگیِ بین مفصل‌ها مورمورم می‌کرد. دست بلندکردم به سمت سواریِ در حال عبور. ترمز زد چند قدم پائین‌تر. شیشه را کشید. توی چشم‌هام رفت. گفتم:
- انقلاب؟»
