آوای وحش

جک لندن (۱۹۱۶-۱۸۷۶)، نویسنده آمریکایی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «باک هنگامی که پراو چادرها را جمع و سورتمه را باز می‌کرد و فرانسوا سگ‌ها را به افسار می‌بست، به سرعت به جایی رفت که اسپیتز را به عنوان رئیس می‌بستند. فرانسوا بدون اینکه توجهی نشان بدهد، سلکس را به آنجا برد، زیرا گمان می‌کرد سلکس برای ریاست بر سایر سگ‌ها، بهترین است. باک به سلکس حمله کرد، خشمگین سگ را کنار زد و خود در آنجا ایستاد. فرانسوا خندید، مشتی بر پای خود کوبید و گفت: ـ خوب، خوب! باک را ببین! اسپیتز را کشته و می‌خواهد به عنوان رئیس انتخاب شود. آنگاه به باک گفت: ـ برو گمشو! باک حرکتی نکرد. فرانسوا پشت گردنش را گرفت و بدون توجه به غرش سگ، حیوان را کنار زد و سلکس را پیش آورد. سلکس پیر زیاد از این کار راضی نبود و به وضوح نشان داد که از باک به شدت می‌ترسد. فرانسوا با لجاجت، سلکس را کنار افسار برد. به محض اینکه فرانسوا برای آوردن افسار، پشت کرد، باک بر سر سلکس پرید و سگ را کنار زد. فرانسوا به شدت خشمگین شد، چماق را برداشت و فریاد زد: ـ به تو نشان می‌دهم! در آن لحظه باک به یاد مرد سرخ‌پوش افتاد و آهسته عقب رفت. فرانسوا باز هم سلکس را جلوتر آورد. باک حمله نکرد. از چماق فاصله گرفت و غرید. کاملاٌ مراقب بود مورد اصابت ضربات چماق قرار نگیرد، زیرا شدت این ضربات را به یاد داشت. فرانسوا پس از بستن سلکس، برای بستن باک در جای همیشگی، یعنی جلوتر از دایو، پیش رفت و باک عقب کشید. فرانسوا پس از تکرار این صحنه، چماق را بر زمین انداخت، زیرا متوجه شد که باک از چماق می‌ترسد. با این حال باک حاضر به پیش آمدن نشد. نمی‌خواست از چماق خوردن فرار کند، بلکه می‌خواست رئیس گروه سگ‌ها شود.»