آن‌ها که ما نیستیم

محمد حسینی (1350)، نویسنده است. این رمان، روایت شخصیت‌ها و جریان‌های در هم پیچیده‌ای است که پیوندگاه آنها به گونه‌ای نویسنده در آغاز کتاب توضیح می‌دهد این است: «تنها حقیقت این رمان این است که تمام آدم‌‌های آن، در همه بخش‌ها، یک نفر است: من.» در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «در آپارتمان را باز گذاشته بود. رفتم تو. در را که بستم، صدایش از پشت در اتاق‌خواب گفت: «الان می‌آیم.» نمی‌آمد. الان نمی‌آمد. گفتم: «بعد از آن همه ماجراها اصلاً رویت می‌شود بیایی؟» تمام این سال‌ها پنهان شده بود. گاهی موهای روی شانه‌اش، دست‌های نازک بی‌رعشه‌اش، نگاهش، نقاشی کردنش، حضور ناگهانی‌اش سرک کشیده بود این‌جا و آن‌جا. اما خودش، تمام و کمال، هیچ‌وقت، هیچ کجا، رو نشان نداده بود. گفتم: «حالا می‌خواهی غربالی چیزی دست و پا کنم برایت؟» سکوت کرد. بعد گفت: «رویم که نمی‌شود. نه به جان تو، اما...» ادامه نداد. بعد، از همان پشت در گفت: «اگر بمانی برایت غذای چینی می‌پزم.» اگر بمانم؟ این همه راه، این همه سال آمده بودم که نمانم؟ گفتم: «طوری نیست بیا.» گفت: «طوری هست. کمی صبر کن. اعتماد به نفس سابق را ندارم.» نشستم. گفت: «قهوه برایت دم می‌کنم. مثل قهوه‌های همان کافه.» مخده مبل‌های حصیری‌اش کهربایی شده بودند. گفتم: «نه. قهوه نمی‌خورم که.» دستگیره تکانی خورد. دستش روی دستگیره بود. اما بازش نمی‌کرد. گفت: «این وقت روز زود نیست؟» روز؟ زود؟ همین را گفتم، طوری که بداند، نه روز است و نه زود. گفت: «واقعا؟ فکر کردم کلی وقت داریم برای معاشرت.» و بیرون آمد و بی‌آن‌که نگاهم کند، رفت به آشپزخانه.»