اتاق سفید

«اتاق سفید» نوشته مریم فیاضی (۱۳۶۱)، نویسنده معاصر ایرانی است. داستان این رمان نوجوانان درباره آینده جهان و تقسیم‌بندی‌های سیاسی کشورها در حدود صد سال آینده است. در بریده‌ای از کتاب می‌خوانیم: «هر شب به شوق این‌که دوباره سر از اتاق پدرم دربیاورم و از در بسته آن اتاق عبور کنم، زود می‌خوابیدم. نیمه‌های شب از خواب می‌پریدم و همیشه چند نفر به جز خودم آن‌جا بودند. به طرز باورنکردنی‌ای احساس بزرگی می‌کردم. انگار یک‌شبه ده سال بزرگ‌تر شده باشم. همه‌شان به من احترام می‌گذاشتند و طوری رفتار می‌کردند که انگار آدم مهمی هستم. یک‌جورهایی احساس می‌کردم این اعتبار را پدرم به من داده است و این احساس لذت‌بخشی بود. امشب هم مثل بقیه شب‌ها بیدار که شدم، در اتاق پدرم بودم و این بار اتاق شلوغ‌تر از همه شب‌ها بود. مثل همیشه تا بیدار شدم، یوتاب به طرفم آمد. دستش را روی شانه‌ام گذاشت و با صدایی که انگار در پس‌زمینه‌اش موسیقی ملایمی نواخته می‌شد، گفت: - خوش آمدی قهرمان جوان ما! امشب کارهای مهمی داریم و همه به کمکت احتیاج داریم. اوایل چیزی از حرف‌هایشان نمی‌فهمیدم. چنان جدی و با احترام با من حرف می‌زدند و از من کمک می‌خواستند که انگار من چه آدم مهمی هستم. مدام می‌گفتند تو انتخاب شده‌ای تا به وطنت خدمت کنی. راستش نمی‌فهمیدم چرا این‌قدر قضیه را بزرگ می‌کنند. من که کاری نمی‌کردم جز خواندن پیغام‌های پدر و تماشای کار و تلاش آن‌ها. ولی ته دلم از این‌که یوتاب به من توجه می‌کرد، احساس دوگانه‌ای پیدا می‌کردم. ضمن این‌که از توجهش در دلم ذوق می‌کردم، یک‌جورهایی خجالت هم می‌کشیدم. هر بار هم که می‌دیدمش، قصه مبارزه‌اش با اسکندر در کنار آریو برزن برایم زنده می‌شد. قصه را از بابا شنیده بودم. اما این موضوع وقتی یادم افتاد که آرش آن را دوباره برایم تعریف کرد. تا قصه را شنیدم، یاد نقاشی‌ام افتادم.»