زینی برکات

«زینی برکات» نوشته جمال الغیطانی (۲۰۱۵-۱۹۴۵)، نویسنده مصری است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: درها همه بسته و قفل‌‌اند، خانه‌ها می‌لرزند، انگار می‌خواهند فرو بریزند و آن امنیت لازم را ندارند. شمع‌های خانه محل سکونتم خاموشند. هراسم این است که نورشان در حدقه‌ چشمان در کمین‌نشسته اوباش برقی بزند. پیش از ظهر در محله حسینیه قدم زده بودم، در سینه‌ام شور و شوق همیشگی دیدار شهری بود که تازه در آن پا گذاشته بودم. هر وقت به شهری که قبلا دیده بودم برمی‌گشتم، ‌‌ روزهای اول را معمولا بدون دیدار هیچ آشنایی می‌گذراندم. همه محلات شهر را از بالا تا پایین زیر پا می‌گذاشتم و از آنهایی که می‌شناختم سراغی می‌گرفتم و برای آنها که دنیا را وداع گفته بودند، ‌ دعایی می‌خواندم. حتی روز مرگشان را به خاطر می‌آوردم تا از خودم بپرسم آن روز و ساعت کجا بودم؟ در کدام شهر؟ گاه از سر اتفاق با بعضی‌ها برخورد می‌کردم و به رسم مردمان آن دیار آغوش می‌گشودم، شانه آن مرد آشنا را می‌بوسیدم، او هم شانه‌ام را می‌بوسید و عقب می‌رفتم تا خوب نگاهش کنم و دوباره برمی‌گشتم تا در آغوشش بگیرم. به یاد می‌آوردم با اینکه سنی از او گذشته تغییر چندانی نکرده، سلامتی در چهره‌اش هویداست و زمزمه‌ای به حمد و شکر خدا می‌کند و با اشتیاق فراوان و تعارف قسمم می‌دهد تا همراهش به خانه بروم. می‌روم و در اتاق پذیرایی‌اش می‌نشینیم، اتاقی که پنجره‌های زیبایش را به روی باغچه‌ای از ریحان و یاس گشوده است، در وسط باغچه فواره کوچکی‌ست با حوضی از کاشی‌های مرمر رنگارنگ. فواره آب‌افشانی نمی‌کند، مگر هنگامی که مهمانی به خانه بیاید. ولی امروز گردش من زیاد طول کشیده و هیچ‌یک از دوستان قدیمی را ندیده‌ام. شاید تغییر کرده‌اند، از عوام‌الناس شنیده‌ام که بسیاری از توانگران اثاثیه قیمتی و مایحتاجشان را جمع کرده و به جاهای دور و مجهولی رفته‌اند.