«بنجامین باتن: موردی استثنائی» نوشته فرانسیس اسکات کی فیتز جرالد (۱۹۴۰- ۱۸۹۶)، نویسنده آمریکایی است.
در بخشی از کتاب میخوانیم:
در سالهای ۱۸۶۰ زایمان در منزل امری مرسوم و معمول بود؛ اما در حال حاضر دانشمندان علم پزشکی مقرر کردهاند که اولین گریه نوزادان ترجیحاً در بیمارستان مجهز و حتی اگر لازم شد تحت بیهوشی استنشاقی صورت پذیرد؛ بنابراین وقتیکه در سال ۱۸۶۰ در یک روز تابستانی آقای راجر باتن و همسرش تصمیم گرفتند که اولین فرزند خود را در بیمارستان به دنیا بیاورند، در حقیقت پنجاه سال از زمانه خود جلوتر و پیشگام نظریه زایمان در بیمارستان بودند. آیا این عمل نابهنگام آنان در مورد داستان تاریخی عجیبی که خواهم گفت موجب تعجب واقع نخواهد شد؟ پس من هر آنچه پیش آمد میگویم و شما خود به قضاوت بنشینید.
خانواده راجر باتن در منطقه بالتیمور ازنظر اقتصادی و اجتماعی موجب رشک و توجه دیگران بودند. آنها از وابستگان فلان و بهمان فامیلی بودند که هر جنوبیای آنها را میشناخت. آنها حتی استحقاق مقام سناتوری را داشتند که جمعیت کثیری در اتحادیه داشت.
اگرچه بچهدار شدن رسمی قدیمی است ولی آقای باتن بسیار نگران و مضطرب بود زیرا این اولین باری بود که بچهدار میشد. او آرزو داشت فرزندش آنچنان باشد که بتواند او را به کالج «ییل» در«کانکتیکات» بفرستد، همان کالجی که آقای باتن خودش مدت چهار سال بانام مستعار کاف در آنجا شناختهشده بود.
در سحرگاه سپتامبر واقعهای در شرف وقوع بود که او را وادار کرد رأس ساعت شش بامداد از جا برخیزد و لباس آراسته و بیعیب و نقصی بپوشد و باعجله به سمت بیمارستانی در خیابان بالتیمور حرکت کند. برای آنکه بداند در تاریکی شب گذشته آیا زندگی جدیدی متولدشده است یا نه.