«کارگر سیاه در اعماق سیاهی» نوشته هوزیا هادسِن (۱۹۸۸-۱۸۹۸)، نویسنده آمریکایی است. این کتاب درباره زندگی بردگان در جنوب شرقی‌ترین بخش ایالات متحد، خصوصا کارولینای جنوبی، جورجیا، آلاباما و میسی‌سیپی است.
در بریده ای از کتاب می‌خوانیم:
اولین کاری که اداره‌ی رفاه به من داد بیرون از بیرمنگهام تو ایست لیک پارک بود، که تاب و سرسره و الاّکلنگ‌های کهنه این پارک را جمع می‌کردند و به جایش نو می‌گذاشتند. حتا یک استخر شنای جدید هم ساختند. طبعا خیر ِ هیچ‌یک از این‌ها به ما سیاه‌پوست‌ها، که کارش را می‌کردیم، نمی‌رسید.
این یک کار رفاهی بود که از یادم نمی‌رود. اول توُ شن‌ها و ته استخر قدیمی چند پنی پول پیدا کردیم. تا مدتی این کار برای‌مان مثل بازی بود ــــ همیشه به امید پیدا کردن پول بیش‌تری بودیم. بعد یک روز یکی از بروبچه‌ها که داشت یک قایق کهنه را تمیز می‌کرد از زیر نشیمن قایق گل و آت و آشغال درآورد. ما خودمان کار می‌کردیم ــــ و سرکارگری نداشتیم ــــ که این بابا از زیر نشیمن قایق یک کیف پول پیدا کرد پر ِ گل و لجن.
آن مرد جان می‌کند، مثل همه‌ی ما، و مزدی که می‌گرفت از انبار آذوقه بود ــــ روزی کلی لوبیا، چندین قوطی گوجه‌فرنگی، کلی برنج، آلوخشک و سیب‌زمینی. اما همان‌طور که قبلاً گفتم، نه گوشتی در کار بود و نه قهوه یا شکری، و البته از پول هم خبری نبود، حتا برای کرایه خانه.
توی کیف ۹۰ دلار پول بود و این برای آن کارگر پول کلانی بود. نوش جانش.
یک سال آن‌جا کار کردیم و بعد یک برنامه‌ی باغبانی را شروع کردند. صدها نفر را گذاشتند روُ مزارع ـ که برهوت بود ـ زمین را برای کاشت بکنند. نه فقط دسته‌های زمین‌کن، بل‌که دسته‌های شخم‌کار و کارنده هم بودند.
