بارون درخت‌نشین

«بارون درخت‌نشین» معروف‌ترین اثر ایتالو کالوینو(۱۹۸۵-۱۹۲۳)، نویسنده ایتالیایی است. قهرمان این رمان، بارون کوزیمو روندو از سنت‌های کهنه و قیدهای بی‌چون و چرای اجتماعی می‌گریزد و شیوه‌ای از زیستن را برای خود برمی‌گزیند که دیگر کوچکترین همانندگی با زندگی مردمان ندارد. زمین سفت و آشنای زیر پا را رها می‌کند و به زندگی در راه پیچاپیچ و لرزان بالای درختان می‌رود، یعنی می‌توان گفت که دنیای دیگری را جایگاه خود می‌کند. آنچه بارون روندو را به سرکشی و خیره‌سری وامی‌دارد وبه دنیای سبز وهوایی می‌کشاند دلزدگی از نظم کهنه اجتماعی و نیاز پرشور به دگرگون کردن آن، و پی افکندن نظم تازه‌ای است که کردار آدمیان، و رابطه‌شان را با خودشان و طبیعت، درست و بسامان کند. در این راه، از یک‌سو به جهان کهنه پشت پا می‌زند تا به دنیایی تازه راه برد و آن را بشناسد، و از سوی دیگر با دگرگون کردن زندگی خود الگویی از تازه‌جویی و پویندگی را به نمایش می‌گذارد. در بخشی از رمان می‌خوانیم: کوزیمو بالای ماگنولیا بود. با این که شاخه‌های آن درخت بسیار درهم پیچیده بود، بالا رفتن از آن برای پسر کارآمدی چون او کاری نداشت؛ شاخه‌ها نازک و شکننده بود امّا سنگینی او را به خوبی تحمل می‌کرد. نوک کفشهای کوزیمو شاخه‌ها را می‌خراشاند و زخمهای سفیدی را روی پوست سیاه آنها رقم می‌زد. باد برگ‌ها را تکان می‌داد و گاه روی تیره و مات و گاه روی صاف و درخشنده آنها را می‌نمایاند و عطر دل‌انگیزی پیرامون کوزیمو پراکنده بود. سراسر باغ عطرآگین بود؛ کوزیمو هنوز نمی‌توانست آن شاخساران انبوه و درهم تنیده را ببیند، امّا بوی آن را می‌شنید؛ می‌کوشید بوهای گوناگون آن باغ را یکی یکی بشناسد، بوهایی که پیشتر از آن نیز با باد به باغ ما می‌آمد و انباشته از رازهای نگشوده باغ همسایه بود. سپس کوزیمو توانست باغ را تماشا کند و درختانی را دید که برخی‌شان برگ‌های پهن و درخشان داشتند.