وداع با اسلحه

«وداع با اسلحه» یکی از مشهورترین آثار ارنست همینگوی (۱۹۶۱-۱۸۹۹)، نویسنده‌ی آمریکایی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات است. این اثر که سومین رمان همینگوی محسوب می‌شود، از تجربیات شخصی او حین خدمت در جبهه‌ی ایتالیا در جنگ جهانی اول سرچشمه می‌گیرد. «وداع با اسلحه» در پنج بخش به روایت رابطه‌ی عاشقانه‌ی پزشک‌یاری آمریکایی و پرستاری انگلیسی می‌پردازد که در جبهه‌های نبرد شکل می‌گیرد و با افت‌وخیز جریانات جنگ جهانی اول می‌آمیزد. روایت صادقانه و پرجزئیات همینگوی از میادین نبرد جنگ جهانی اول، گرچه به زعم یکی از زندگی‌نامه‌نویسانش تنها زاییده‌ی ذهن نبوغ‌آمیز اوست، چاپ «وداع با اسلحه» را در جهان با موانع زیادی روبه‌رو کرد؛ به طوری که انتشار این اثر تا سال ۱۹۴۸ در ایتالیا به دستور دولت فاشیستی ممنوع بود. در اولین چاپ «وداع با اسلحه»، حذف و سانسور متن، همینگوی را به آن وا داشت که در دست‌کم دو نسخه از کتاب، بخش‌هایی از داستان را با دست به متن اصلی اضافه کند. مشهور است که همینگوی یکی از این دو نسخه را به موریس کواندرو، نویسنده‌ی اهل فرانسه و دیگری را به نویسنده‌ی مشهور ایرلندی، جیمز جویس هدیه داده است. به جز این دو نسخه، هیچ نسخه‌ی کامل و بدون حذفی از «وداع با اسلحه» در دسترس نیست. در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «ما در روزهای پایانی تابستان آن سال در خانه‌ای ـ که روبه‌روی آن رودخانه، دشت و سپس کوهی قرار داشت ـ در یک دهکده زندگی می‌کردیم. ریگ‌ها و سنگ‌ریزه‌ها در کف رودخانه و در نور آفتاب خشک و سفید به نظر می‌رسیدند. آب بسیار زلال بود و در جایی که عمق آن بیشتر می‌شد، رنگ آبی به خود می‌گرفت. از جاده‌ی کنار رودخانه نظامی‌ها عبور می‌کردند. چنان گرد و خاکی از قدم‌هایشان برمی‌خاست که برگ‌های درختان را می‌پوشاند و آن‌ها را خاکستری‌رنگ می‌نمود. جنگ در کوه‌ها و دره‌ها هنوز ادامه داشت و هنگام شب تشعشعات توپخانه به چشممان می‌خورد که در تاریکی، همچون رعد و برق تابستانی به نظر می‌آمد؛ اما شب‌ها سرد بود و هیچ نشانه‌ای از طوفان دیده نمی‌شد. گاهی در تاریکی صدای سربازهایی که از زیر پنجره می‌گذشتند به گوشمان می‌رسید. »