در تکاپوی جهان بی انتها و دنیایی تاریک مردمانی هستند که به زندگی با پیچ و مهره های پوسیده رضایت بخشیده‌‌اند.
مردمانی که ارزش زندگی خود را با اعداد می‌سنجند تا مبادا متوجه میزان بد بودن کار خود شوند چرا که خوب و بد بودن معنا ندارد.
هیچ ارزویی از مردمان براورده نمی شود و احساسات، تنها مجازاتی است که به عنوان پاداش داده می‌شود.
خیابان ها لحظه به لحظه تاریک و تاریک تر می‌شوند.
هیچ کجای دنیا به چنین تاریکی احساس نمی شد تا اینکه روزی سپیدی طغیان کرد.
